Μετά από 6 μήνες καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο η διαπραγματευτική στρατηγική που επιχείρησε να αμφισβητήσει και να συγκρουστεί με το κυρίαρχο, αυταρχικό νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, έδειξε τα όριά της. Όλο αυτό το διάστημα δόθηκε ένας σκληρός και επίπονος αγώνας με στόχο να απεγκλωβιστεί η ελληνική κοινωνία από τη λιτότητα που επιβάλλεται τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή η προσπάθεια εντάχθηκε σε ένα συνολικό σχέδιο διεθνοποίησης της πάλης ενάντια στη λιτότητα και τον αυταρχισμό με θετικό πρόταγμα την επαναφορά της δημοκρατίας. Ωστόσο, στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, η αντίπαλη πλευρά, πάντα υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα του κεφαλαίου, επέλεξε να εκμηδενίσει κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης και εναλλακτικής πολιτικής. Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, καταργώντας κάθε πρόσχημα δημοκρατικής λειτουργίας, επιβάλλοντας μια ανευ ετέρου χρηματοπιστωτική ασφυξία, με στόχο όχι μόνο μια δήθεν δημοσιονομική προσαρμογή αλλά κυρίως την πειθάρχηση κάθε προσπάθειας αντίστασης εντός της Ευρώπης, παρούσας ή μελλοντικής.
Στα πλαίσια των παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση πήρε την πολιτική επιλογή να εξαντλήσει τα όρια συναίνεσης για μια συμφωνία που θα ανακούφιζε τα λαϊκά στρώματα. Με αυτό το τρόπο όμως, παραμέρισε μια επιθετική γραμμή διαπραγμάτευσης που μονομερώς θα νομοθετούσε υπέρ του κόσμου της εργασίας και των οικονομικά ασθενέστερων και που θα έθετε την εξυπηρέτηση του χρέους υπό την αίρεση ευνοϊκής συμφωνίας. Έτσι, τη τελευταία στιγμή εγκλωβίστηκε στο δίλημμα μεταξύ μιας συμφωνίας με οποιουσδήποτε όρους ή μιας άτακτης χρεωκοπίας. Παράλληλα, η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, σημείο τομή στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, από τη μία ριζοσπαστικοποίησε και όξυνε τη ταξική πόλωση στο πεδίο της ελληνικής κοινωνίας και σε μεγάλο βαθμό αποδαιμονοποίησε το ενδεχόμενο της συνολικής ρήξης. Από την άλλη όμως, αποδείχτηκε ότι δεν ενίσχυσε τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης. Ο χαρακτήρας που τελικά πήρε το δημοψήφισμα, η ερμηνεία που προσέδωσε στο αποτέλεσεμσα η κυβέρηνση και η αδυναμία απελευθέρωσης των κοινωνικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της ρήξης με τη λιτότητα με οποιοδήποτε κόστος, ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της φοβικότητας στο ενδεχόμενο συνολικής ρήξης με τους δανειστές και στην από καιρό έλλειψη ενός εναλλακτικού σχεδίου για το ενδεχόμενο αυτό.
Η συμφωνία στην οποία τελικά κατέληξε η διαδικασία της διαπραγμάτευσης, διατηρεί τη λογική της νεοφιλελέυθερης επίθεσης, δεν περιέχει καμία ρητή ρύθμιση για το χρέος και αποτελεί ένα καινούριο μνημόνιο. Η ακραία λιτότητα και τα υφεσιακά μέτρα επιτείνονται, πράγμα που σημαίνει πως η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα κληθεί να σηκώσει περαιτέρω βάρη. Πιο συγκεκριμένα, μέτρα όπως η δέσμευση για επανεξέταση συνολικά των εργασιακών σχέσεων (ΣΣΕ, απεργίες, ομαδικές απολύσεις), η παραχώρηση δημόσιας περιουσίας αξίας 50 δισ ως εμπράγματη ασφάλεια, ο πλειστηριασμός της πρώτης κατοικίας καθώς και η χειροτέρευση της θέσης των συνταξιούχων είναι μερικά από αυτά που καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση μέσα σε ένα διάστημα μόλις δύο εβδομάδων! Ειδικότερα όσον αφορά την νέους ανθρώπους και τους νέους εργαζόμενους, βαθαίνει το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας, ακυρώνεται κάθε προοπτική για το μέλλον και σκιαγραφείται η εικόνα μιας πλήρως χαμένης γενιάς. Η συμφωνία αυτή γίνεται ακόμα πιο επαχθής εαν αναλογιστούμε ότι ο ελληνικός λαός έχει τοποθετηθεί το τελευταίο εξάμηνο δύο φορές, ξεκάθαρα στην κατεύθυνση του τερματισμού της βάρβαρης λιτότητας.
Απέναντι σε μια συμφωνία-μνημόνιο ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία δεν έχουν άλλη επιλογή απ’το να μην επιτρέψουν να περάσει η νέα σειρά μέτρων και να επαναφέρουν το μεγάλο ΟΧΙ στη λιτότητα και το φόβο.Εν όψει των εκβιασμών και της πιο αυταρχικής και σκληρά νεοφιλελεύθερης Ευρωπης που διαμορφώνεται,η θέση μας ήταν,είναι και θα είναι στο δρόμο.Οι μάχες που δόθηκαν απο τον κόσμο της νεολαίας και της εργασίας αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για την αναγκαία αλλαγή της Ευρώπης προς οφελος των λαών της κι είναι οι μάχες που θα συνεχίσουμε να δίνουμε για μια ζωή με δημοκρατία κι αξιοπρέπεια.
